Persoonlijk
Ik ben 9 november 1939 geboren in Veenendaal en werd in de Grote kerk op de markt gedoopt door ds. Mulder, kort voor het uitbreken van de tweede wereldoorlog.
Hier gingen we met de regelmaat van de klok naar de kerk.
Toen ik 28 jaar was volgde de opleiding tot hulpprediker, maar ik zou pas in Nieuw Leusen via de toenmalige overgangsbepaling predikant worden.
Toen ik een benoeming kreeg van de hervormde evangelisatie in Driedorp (Nijkerk) bedankte ik eerst. "Ik had in de opleiding nooit geleerd te preken. Ik had nog nooit een begrafenis geleid. Maar met Psalm 108, "Mijn hart is bereid'', mocht ik het toch aannemen.
In mijn hart leeft nog steeds heimwee naar enkele van Gods kinderen die in Nijkerk woonden. "Ik denk met name aan de ouders van de latere dr. S. Gerssen. De liefde voor het Joodse volk kreeg deze theoloog van zijn ouders die in de oorlog Joden verborgen hielden. Zij was teruggeleid naar het Vaderharte Gods. Ik ging naar de gezelschappen daar. In Driedorp, dat toen nog een kerkelijke band met de hervormde kerk had, bevestigde ds. A. Vroegindeweij mij.
Naar Nieuw Leusen wilde ik eigenlijk niet, toen ik daar gevraagd werd. In Vriezenveen had men mij inmiddels ook al twee keer gevraagd. "Daar wilde ik wel naar toe maar ik had er niets voor. Naar Nieuw Leusen moest ik toen met woorden uit Hosea." Naar Vriezenveen ging ik met woorden uit Lukas 7.
Naar Gameren -ik trof daar tot mijn blijdschap een bevindelijke onderstroom aan- moest ik met de tekst: "Ik zal trekken."
Aangrijpend was de dood van een zes jarig kleinkind, in oktober 2001. Dat heeft mij in veel opzichten geraakt, emotioneel, geestelijk, psychisch. "Ik leefde vier dagen wenend en vastend en kwam ook mijn schuld als grootvader tegen. Maar we mogen vast geloven dat het kind bij God is."
Wat betekent predikant zijn voor mij? "Dienstknecht van de Heere Jezus zijn. Van Hem getuigen. Zijn Woord verkondigen. Toch is er ook mensenvrees. Maar, ook hoogmoed. Zoals op 1 mei 1983. De kerk zat vol. Ik vond dat mooi. Maar na tien minuten preken moest ik "Amen" zeggen. Ik heb dagen op bed gelegen, het werd me tot schuld."
De Heere haalt Zijn lof weg uit het stof.
Vervroegd emeritaat
Op doktersadvies ben ik met ingang van 1 september 2002 met vervroegd emeritaat gegaan. Volgens de dokter had ik een burn-out en vond hij het beter om naast het spanningsveld van het kerkelijke leven te staan.
Hij was me allemaal teveel geworden en dat was mede veroorzaakt door het overlijden van ons kleinkind. Omdat we meende dat de Heere Zich niet onbetuigd had gelaten hebben we de gebeurtenissen opgeschreven en als een boekje aan onze kinderen gegeven om in gedachte te houden het werk van de Heere, bewezen aan een onwaardige.
